Iron Man 3 Review

Είδος: Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας

Σκηνοθέτης: Shane Black

Σενάριο: Drew Pearce, Shane Black, Stan Lee, Don Heck, Larry Lieber, Jack Kirby

Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Gwyneth Paltrow, Guy Pearce, Ben Kingsley, Don Cheadle

Διάρκεια: 130 λεπτά

Η διάνοια, δισεκατομμυριούχος, playboy και φιλάνθρωπος Tony Stark, αφού βοήθησε να σωθεί ο κόσμος πλάι στους Avengers, επιστρέφει στην φυσιολογική ροή της δικής του ζωής (όσο φυσιολογική μπορεί να είναι η ζωή του Iron Man), με τις εμπειρίες που έζησε στη Νέα Υόρκη να τον στοιχειώνουν. Αυτές άλλωστε είναι και οι αιτίες των κρίσεων πανικού που παθαίνει συχνά-πυκνά, οι οποίες τον έχουν μετατρέψει σε έναν εργασιομανή που απλά φτιάχνει συνέχεια καινούργιες στολές. Μέχρι που εμφανίζεται ο Mandarin, ένας παρανοϊκός τρομοκράτης που κλασικά θέλει να δώσει ένα μάθημα στις Η.Π.Α, βάζοντας παράλληλα σε κίνδυνο τόσο τον Tony Stark/Iron Man, όσο όμως και την αγαπημένη του Pepper Pots, την οποία έχει ορκιστεί να προστατεύει.

Αυτός είναι και ο πυρήνας του σεναρίου του Iron Man 3, της πρώτης ταινίας της «Φάσης 2» των Marvel και Disney. Θέλω εδώ να πω ότι είμαι φαν των comics των Marvel και DC, διαβάζοντας σχεδόν ασταμάτητα από μικρός. Ωστόσο δεν θέλω να σχολιάσω τις ομοιότητες και τις διαφορές του Iron Man 3 με τον ήρωα που γνώρισα μέσα από τις σελίδες των comics. Θα κρίνω αποκλειστικά αυτό που είδα στην μεγάλη οθόνη. Βέβαια θα υπάρξει σύντομα δεύτερο κείμενο για το Iron Man 3, εξηγώντας όλα όσα δεν μπορώ να γράψω εδώ.

Περνάμε λοιπόν στο κυρίως πιάτο. Η πρώτη «μεγάλη» σκηνοθετική δουλειά του Shane Black μετά το Φονικό Όπλο 4 ξεκινάει άλλη μια χρονιά για το cinema γεμάτη Super Heroes, με μια ταινία που δεν θα απογοητεύσει κανέναν, ακόμη και τους μη φανατικούς του είδους. Πατώντας στα βήματα του Jon Favreau (σκηνοθέτη των 2 προηγούμενων Iron Man) παρουσιάζει μια ταινία γεμάτη δράση, πανέμορφα οπτικά εφέ, εκρήξεις, χαμός στο ίσωμα, και πάνω από 20 Iron Man στολές, ικανές να κάνουν κάθε αξιοπρεπή geek να του τρέχουν τα σάλια. Το μόνο αρνητικό που έχω να προσάψω είναι το λεγόμενο «σύνδρομο Michael Bay». Αυτό σημαίνει ότι σε αρκετές σκηνές δράσει, έλειπαν τα «καθαρά» πλάνα. Ειδικά προς το τέλος που υπάρχει η κλασικά πιο πομπώδης σκηνή δράσης, πολλά πλάνα μαχών είναι θολά από την άποψη ότι δεν είναι ευδιάκριτοι οι χαρακτήρες. Κάτι που βαρεθήκαμε να βλέπουμε στα Transformers και κάτι που ο Favreau δεν έκανε σχεδόν καθόλου.

 Ο Tony Stark στο Iron Man 3 είναι διαφορετικός από αυτόν των προηγούμενων ταινιών. Αυτό διότι τα πράγματα που «είδε» στη Νέα Υόρκη όταν ήταν στους Avengers τον έκαναν να αισθάνεται μικρός σε σχέση με αυτά που αντιμετώπισε. Θεοί, εξωγήινοι, άλλες διαστάσεις, όλα αυτά τον έκαναν κάπως πιο σοβαρό. Αυτό αποτυπώνεται πολύ επιτυχημένα στην ταινία, χωρίς να φτάνουμε στα όρια του «σκοτεινού Christopher Nolan», κάτι που όσο επιτυχημένα και αν κάνει ο ίδιος, έχει αρχίζει να κουράζει που όλοι οι υπερ ήρωες είναι σοβαροί και σκοτεινοί. ΑΛΛΑ οι Shane Black και Drew Pearce υπέπεσαν σε ένα ατόπημα. Πλήρωσα να πάω να δω τον Iron Man και στο 60% της ταινίας η στολή είτε δεν δουλεύει, είτε την κουβαλάει ο Stark, είτε δεν ξέρω γω τι, δεν βλέπουμε πολύ Iron Man. Κάτι σαν το The Dark Knight Rises, που ο Batman έπαιξε 45 λεπτά περίπου.

Η ταινία μπορεί να μην κάνει κυριολεκτικά πουθενά κοιλιά, ακόμα και όταν ο Tony Stark το παίζει ντεντέκτιβ, ωστόσο… ε, θέλω να δω Iron Man, πώς να το κάνουμε. Και σίγουρα το ίδιο θέλει και ο περισσότερος κόσμος. Η ταινία κάνει πολύ καλή δουλειά στο να δείξει το προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής, απλά πιστεύω ότι το παρατραβήξανε κάπως. Προχωρώντας όμως, το σενάριο του Iron Man περιστρέφεται περισσότερο γύρω από τον ιό Extremis παρά από τον Mandarin (κάτι που θα σχολιάσω στο επόμενο κείμενό μου). Δεν μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω λεπτομέρειες, γιατί θα πρέπει αναγκαστικά να χαλάσω τις 2 μεγάλες σεναριακές τροπές που παίρνει η ταινία, οι οποίες αν και – σου ‘ρχονται από κει που δεν το περιμένεις- θα σχολιαστούν αρκετά από τους fans της σειράς comic.

Βέβαια ο περισσότερος κόσμος θα πάει στους κινηματογράφους να δει το Iron Man για τη δράση. Δράση που δεν φρενάρει με τίποτα. Με την βοήθεια των άριστων οπτικών εφέ, την εντυπωσιακή κυρίως στολή του Tony Stark, (μια μίξη μεταξύ Modular, Mark 42 και Extremis Armor), αλλά και τις 20 ακόμα στολές που έρχονται στο τέλος, συνθέτουν μια από τις καλύτερες super hero ταινίες που έχουν δημιουργηθεί. Ναι, το εννοώ, μετά το Dark Knight και το Avenges είναι η πιο χορταστική ταινία που θα δει κάποιος αν πάει στον κινηματογράφο. Αν και οι σκηνές χωρίς τον Iron Man πρώτη μούρη μπορεί να ξενίσουν, όταν έρχεται… έρχεται για τα καλά.

Το Iron Man 3 όμως πέρα από τις πολύ καλές σκηνές δράσης, έχει και το καλύτερο cast και από τις 3 ταινίες. Εντάξει ο Robert Downey Jr. είναι αδιαμφισβήτητα αυτός που κλέβει την παράσταση, κυρίως γιατί κατάφερε να αποτυπώσει 100% την persona του αλαζόνα Tony Stark, έχοντας καταφέρει ουσιαστικά να γίνει Tony Stark (το είδαμε άλλωστε και στην περσινή Ε3 όταν… ο Tony Stark έκανε τον Robert Downey Jr.!). Στο πλάι του θα βρούμε την Palltrow που για πρώτη φορά καταφέρνει να αφήσει το στίγμα της, τον War Machine/ Don Cheadle αλλά και τους Guy Pearce και Ben Kingsley. Ο Pearce παίζει εξαιρετικά τον κακό της υπόθεσης που θέλει να εκδικηθεί τον Tony Stark, ωστόσο ο Mandarin του Kingsley, τολμώ να πω, ότι μπορεί να φτάνει την κατηγορία Joker του Heath Ledger. Ακόμα και μετά την ξαφνική τροπή του σεναρίου. Δίνει για ακόμη μια φορά ρεσιτάλ!

Το Iron Man 3 είναι μια απολαυστική ταινία για κάθε λάτρη των Sci Fi’s, με ελάχιστα ελαττώματα, τα οποία μπορεί να παραβλεφθούν και τελείως. Ακόμη και φανατικών του είδους, δεν πιστεύω πως θα βγει κάποιος παραπονεμένος από την αίθουσα. Σίγουρα τα πειράματα που έγιναν με το σενάριο θα παρατηρηθούν μόνο από όσους έχουν διαβάσει τα Iron Man comic και το πιθανότερο είναι να κατακριθούν. Το ίδιο θα κάνω και εγώ αλλά όχι σε αυτό το review. Mr Tony Stark, job well done.

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο μπορώ να πω για το Iron Man ότι: Αγγίζει κορυφή