The Call Review

Είδος: Θρίλερ

Σκηνοθέτης: Brad Anderson

Σενάριο: Richard D'Ovidio, Nicole D'Ovidio, Jon Bokenkamp

Πρωταγωνιστούν: Halle Berry, Abigail Breslin, Michael Eklund

Διάρκεια: 94 λεπτά

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.imdb.com/title/tt1911644/

H Jordan (Halle Berry) εργάζεται στο κέντρο λήψης κλήσεων της αστυνομίας (911 ή 100 στην Ελλάδα) όντας υπεύθυνη για τον συντονισμό των περιπολικών ανάλογα με την κλήση που θα δεχθεί. Μέχρι όμως που δέχεται μια κλήση από μια κοπέλα η οποία αναφέρει πως έχει μπει κάποιος στο σπίτι της. Με την Jordan να προσπαθεί να την βοηθήσει μέχρι να φθάσει στο σπίτι κάποιο περιπολικό, γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας της κοπέλας από τον διαρρήκτη, γεγονός που την σημαδεύει ψυχολογικά. 6 μήνες μετά, η Jordan δέχεται μια παρόμοια κλήση από κοπέλα που έχει απαχθεί, ξυπνώντας της άσχημες μνήμες από το παρελθόν.

Εκεί λοιπόν ξεκινάει η προσπάθεια της Jordan να σώσει το κορίτσι (Breslin) με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να νιώσει και αυτή εξιλεωμένη από τις ενοχές που της είχε προκαλέσει το πρώτο περιστατικό. Τυπικό σενάριο για μια τυπική περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής με την Halle Berry ως βασική πρωταγωνίστρια η οποία κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει το κορίτσι που έχει απαχθεί. Να σημειώσω γρήγορα εδώ πως αν κάποιος έχει δει το trailer του The Call είναι σαν να έχει δει όλη την ταινία καθώς το μοντάζ που έγινε είναι ΓΕΜΑΤΟ με spoilers. Βέβαια όσο τυπικό και αν είναι το σενάριο, δεν πάει να πει πως μειώνει την ταινία. Απλά δεν την κάνει σε κανένα σημείο «ταινία για cinema» καθώς λίγο το προβλέψιμο σενάριο, λίγο οι άχρωμες ερμηνείες... ε χαλάνε κάπως τη διάθεση.

Προχωρώντας όμως, να πω ότι αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα «αμερικανιά» δεν σημαίνει αυτόματα πως η ταινία θα είναι άσχημη. Αμερικανιά ήταν και το The Expendables 2 το οποίο βέβαια τα άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Το The Call προσπαθεί έντονα να βγάλει το ρόλο του θρίλερ, ειδικά στο τέλος, κάτι όμως που δεν φτάνει στον θεατή. Αν εξαιρεθεί ο ρόλος του Eklund, η υπόλοιπη ταινία είναι τόσο προβλέψιμη όσο ένας αγώνας του κινηματογραφικού Rocky Balboa.

Αν και στα πρώτα 15 λεπτά δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια ευχάριστη βραδιά, σιγά σιγά το όλο πράγμα αρχίζει να ξεφουσκώνει. Το μόνο κομμάτι που μπορώ να πω ότι ξεχωρίζει κάπως είναι τα τελευταία 15 λεπτά της ταινίας, χωρίς όμως να ξέρω αν κάποιος θα τα εκτιμήσει όσο πρέπει, όταν σε όλη τη προηγούμενη διάρκεια παίζει στο μυαλό του πολύ επιτυχημένα το παιχνίδι «τι θα γίνει μετά». Το θέμα είναι οτι σκηνοθετικά περίμενα πολύ παραπάνω από τον Anderson του the Machinist, ταινία στην οποία είχε δείξει τις δυνατότητές του. Και αν δεν μπορούσε να κάνει κάτι με τη σκηνοθεσία, πιστεύω μπορούσε να κάνει πολλά παραπάνω με τις ερμηνείες.

Η Halle Berry επιστρέφει μετά το (απίστευτο και κακώς περιθωριοποιημένο Cloud Atlas) στο The Call, η οποία όμως δεν καταφέρνει να δώσει έστω μια νότα από το ταλέντο που διαθέτει αλλά επιλέγει αυτή πότε θα το αναδείξει. Στο The Call λοιπόν βλέπουμε την ίδια Berry που έχουμε δει στο Catwoman και σε άλλες ταινίες της ίδιας κατηγορίας κριτικών. Σίγουρα βέβαια δεν βοηθάει και το κοινότυπο σενάριο αλλά και ο ρόλος της. Η Abigail Breslin από την άλλη παίζει αρκετά συμπαθητικά το ρόλο της απαχθείσας νεαρής και μάλιστα καταφέρνει να «αντιδρά» πολύ καλά στο ρόλο του Michael Eklund( ο απαγωγέας του The Call) o ο οποίος είναι απολαυστικός. Πέραν του ότι ο Eklund έχει ένα πρόσωπο που ταιριάζει απόλυτα στον «κακό της υπόθεσης», στο The Call είναι ίσως ο μόνος λόγος για να απολαύσει κάποιος την ταινία.

Το The Call λοιπόν «πάσχει» από όλα τα συμπτώματα μιας τυπικής αμερικάνικης περιπέτειας, ενώ η – ή του ύψους ή του βάθους – Halle Berry μάλλον δεν φτάνει σαν όνομα για να δώσει κάποια ώθηση στην ταινία. Το μοναδικό ενδιαφέρον γεγονός είναι το τέλος της ταινίας, το οποίο όμως διαρκεί 3-4 λεπτά. Δεν προτείνεται για cinema εκτός αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε. Δεν είναι κακή σαν ταινία, απλά δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στον θεατή, πέρα από ελάχιστα καλά στιγμιότυπα.

Σαν βαθμολογία λοιπόν θα έλεγα πως το The Call είναι ταινία που στο cinema βλέπεται:

Με πολύ καλή θέληση